مسعود ده نمکی در صفحه شخصی اینستاگرامش نوشت: «روشنفکر نما ها دستشان برسد همه را اخراج می کنند. از منظر آنها هر که با ما نیست بر ماست. شعار انها زنده باد مخالف من است اما باورشان مرده باد مخالف من! عدم تحمل مخالف یعنی همین دو قطبی سازی. .فقط برای چند رای بیشتر در زمان اکران اخراجی ها 3 هم همین کار را کردند تا مردم را به جان هم بیاندازند .
با افتخار فیلم را قاچاق کردند و به سر در سینما ها حمله کردند و وقتی بازی خود ساخته را باختند بازی کی بود کی بود من نبودم را راه انداختند. برای انها مهم برد است چه با تخریب و چه با تقلب در امار فروش و چه دو قطبی سازی یک مسابقه طنز.. با منطق انها هالیودی ها باید انتونی کویین را به جرم بازی در نقش حمزه روی صندلی الکتریکی مینشاندند.»

فارغ از کارنامه این کارگردان، متنش را قابل تأمل یافتم. البته این خصوصیت یک طیف یا جریان خاص نیست. به خاطر دارم یکی از دوستان که در سال 88 به موسوی رای داده بود چند ماه پس از آن وقایع گفت: اشتباه کردم سنگ برخی را به سینه زدم. همان کسانی که شعار زنده باد مخالف من را سر می دهند اگر به قدرت برسند از اینها دیکتاتورتر خواهند شد.

متأسفانه این یک خلاء فرهنگی است که با شعار درست نمی شود. یاد گرفته ایم که غیر خود را برنتابیم و همواره او را در مقابل خود تعریف کنیم. اگر کسی استقلال را دوست نداشت باید پرسپولیسی باشد. اگر منتقد برجام بود پس حتما یک دلواپس است. اگر در تحریم قلاده های طلا شرکت نکرد پس حتما یک احمدی نژادی تیر است و ده ها مورد دیگر.

به اعتقاد من دوقطبی سازی برای ایجاد صف بندی ها و تفرقه های پوچ، یک فرهنگ وارداتی است که ریشه در ایران کهن ما ندارد، اما متأسفانه به سرعت در حال ریشه دواندن است. اگر نفهمیم برای پیشرفت باید بیشتر بر اشتراکاتمان تکیه کنیم و نه افتراقات، اگر نفهیم که باید انرژی خود را صرف همگرایی کرد و نه واگرایی و اگر نفهمیم که این کل کل های پوچ ما را به ناکجا آباد خواهد برد، هرگز جلو نخواهیم رفت.

امیدوارم بیشتر هشیار باشیم و در این بازیهای مسخره گرفتار نشویم.