امیر اصفهانی در صفحه فیسبوک خود مطلب زیر را منتشر کرده است. شخصا تجربه های گوناگونی اخیرا از میل به تعامل و هم بستگی بین افراد مختلف دیده ام. بسیار خوشحال کننده و امید بخش است!
"خیلی از ما به دلیل شرایط سالهای اخیر فرهنگ دشمنی رو جایگزین رقابت کرده ایم و به رقبای سیاسی خودمون به چشم دشمن نگاه میکنیم. شاید
همانطور که می دانید بحث خانم نیلوفر اردلان فوتبالیست تیم ملی بانوان ایران که با مخالفت همسرش از شرکت در مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی محروم شده است بحث داغ این روز هاست. ظاهرا همسر ایشان با عدم تمایل به تمدید پاسپورت خانم اردلان مانع از حضور او در این مسابقات شده است. خانم اردلان سابقه طولانی در فوتبال زنان دارد و کاپیتان تیم ملی است. همسر ایشان دلیل مخالفتش را این گونه عنوان کرده است که نمی خواهد پسرشان برای روز اول مدرسه کنار مادرش نباشد. من نه منتقد دلیل ایشان هستم و نه منتقد این که چرا ایشان از حق قانونی خود استفاده کرده است. موضوع در این جا درستی یا غلط بودن استدلال همسر ایشان نیست.
من نمی فهمم چرا قانون گذار چنین حقی را برای ایشان قائل شده است؟ چه منطقی حکم می کند که زن نمی تواند در مورد خروجش از کشور، خودش مستقلا تصمیم گیری و عمل کند و باید از همسر یا پدرش اجازه بگیرد؟ بسیاری در این روزها از داستان ها و مشکلاتی که این روش به همراه دارد سخن گفته اند.
من این را نمونه ای از تبعیض نسبت به زنان می دانم. شاید این مسئله مشکل بخش محدودی
در نظر من آزادی بیان باید در یک جامعه بدون هیچ محدودیتی اعمال گردد و تنها قید آن سلب کردن آزادی بیان دیگران خواهد بود. در ابتدای نوشته، ترجیح می دهم تا حد زیادی موقعیت خود را نسبت به سوالات خوب مطرح شده در نوشته میثم روشن کنم. آیا می توان به هر روشی تفکر و فردی را مورد نقد قرار داد؟ بله، آیا هرکسی می تواند نقد کننده یک تفکر باشد ؟ بله، آیا از هر رسانه و تریبونی می توان یک موضوع خاص را مطرح کرد؟ بله، آیا امکان دفاع به طرف مقابل باید داده شود؟ بله.
در کمال تعجب متوجه شدم که درآمریکا از اصطلاحاتی که ما در ایران مرتبا تکرار می کنیم خبری نیست مانند: نقد سازنده، نقد با پرهیز از توهین، نقد بدون تخریب، آزادی بیان با صدها قید مانند آنها که در نوشته میثم بیان شده است وعباراتی نظیر این ها. تعریف ساده ولی مفید از آزادی بیان آن است که فرد برود بر سر میدان شهر و هرچه دلش خواست بگوید و کسی نیز جلوی او را نگیرد، آزارش ندهد، زندانش نکند و یا او را نکشد. اما نکته عجیب تر آن که آیا در جامعه آمریکا هر روز صبح همه به میدان شهر می روند و مشغول نقد کردن کل مسائل جامعه هستند؟ پاسخ خیر است، آیا بصورت عمومی، در آمریکا افراد هر روز به هر روشی که بخواهند تفکر و فرد مقابل را نقد می کنند؟ پاسخ خیر است، آیا افراد در نقدهای خود دائما مشغول توهین کردن و بی اخلاقی به یکدیگر هستند؟ مجددا پاسخ خیر است. آیا از هر رسانه و تریبونی در جهت استفاده از آزادی بیان استفاده می کنند؟ باز هم پاسخ خیر است. این در حالی است که در مورد تمام مصادیق فوق مثال هایی را به عینه دیده ام که رخ داده است و رخ می دهد به این معنی که امکان بروز و ظهور آنها در جامعه آمریکا وجود دارد ولی این گونه نیست که همواره در حال رخ دادن باشد. این دو موضوع یعنی آزادی جامعه برای نقد هر مسئله و به هر شکل و مقایسه آن با وضع موجود جوامعی مانند آمریکا چگونه قابل توجیه است؟