چندی پیش میثم مطلبی را تحت عنوان "مبارزه برای حقیقت یا واقعیت" نوشت. با توجه به آن که متن میثم وجوه مختلفی را شامل می شد ما بحث های مختلفی را خارج از وبلاگ پیرامون این مطالب با یکدیگر داشتیم. من در این نوشته تنها به یکی از این مباحث اشاره خواهم کرد.
قبل از ادامه اشاره کنم که
سردار همدانی همین اواخر: "در فتنه 88... 5 هزار نفر از کسانی که در آشوبها حضور داشتند ولی در احزاب و جریانات سیاسی حضور نداشتند بلکه از اشرار و اراذل بودند را شناسایی کردیم و در منزلشان کنترلشان میکردیم. روزی که فراخوان میزدند اینها کنترل میشدند و اجازه نداشتند از خانه بیرون بیایند. بعد اینها را عضو گردان کردم. بعداً این سه گردان نشان دادند که اگر بخواهیم مجاهد تربیت کنیم باید چنین افرادی که با تیغ و قمه سروکار دارند را پای کار بیاوریم." (منبع: تابناک)
روح اله حسینیان : "اگر برجام رأی بیاورد شما را اعدام کرده و در رآکتور اراک دفن می کنیم و رویتان سیمان می‌ریزیم" (منبع: عصر ایران)
چه باورهایی منجر به این رفتارها می شود؟ آیا نباید در این باورها شک کرد؟ آیا این باورها به دنبال حقیقت هستند؟
هو الحکیم
تصمیم داشتم متنی که آرش با عنوان «بدون هراس با مسائل زنان برخورد کنیم» نوشته بود را نقد کنم، اما به نظرم این متن بهانه خوبی است برای پرداختن به یک دغدغه دیگر.
اینگونه قواعد و مناسبات اجتماعی را از دو منظر می توان نگاه کرد.
وجه اول که راحت طلبانه است ناظر به ساختار بندی قواعد اسلامی است که صراحتا کانون خانواده را تحت قیومیت و مدیریت شوهر قرار داده تا بدانجا که حتی خروج از منزل را منوط به رضایت او دانسته است. کاری با این نداریم که این قاعده تا چه میزان در جامعه امروزی در حال اجراست اما برای کسی که دستورات اسلام را به عنوان یک باور پذیرفته همین مقدار برای خروج از ابهام و بن بست کافیست.
از منظر حکمت وجود چنین ساختاری در کانون خانواده نیز مختصرا چنین می توان توضیح داد که: در مدل مناسبات اجتماعی اسلام، کانون خانواده به عنوان یک نهاد کاملا رسمی و بلکه به عنوان مهمترین نهاد جامعه در نظر گرفته شده است. هر ارگان یا نهادی که متشکل از یک مجموعه بیش از یک نفر است، نیاز به یک مدیریت واحد دارد و همانگونه که ما اصل وحدت مدیریت را در تمامی نهادها و سازمانهای اجتماعی پذیرفته ایم، لاجرم می بایست به این اصل در نهاد خانواده نیز تن دهیم.
حال این سوال پیش می آید که وحدت مدیریت در کانون خانواده با چه ساختاری می بایست پیاده شود؟ نسخه تجویزی اسلام در این خصوص قرار دادن این مسئولیت بر گرده مرد است، چه اینکه در روایات اسلامی به صراحت عنوان شده که مرد نسبت به زن در تدبیر امور کلان و داشتن شاخصه های مدیریتی به طور میانگین (با واژه به طور میانگین دقت شود) توانمند تر است. طبیعی است که هر مردی قدرت مدیریت هر زنی را نخواهد داشت. از این روست که زن و مرد پیش از بستن پیمان زناشویی می بایست به خوبی بررسی کنند که قرار است چه کسی تحت مدیریت چه کسی قرار بگیرد و آیا خواستگار صلاحیت قیومیت این ترکیب را دارد یا خیر.
و البته در صورت سوء مدیریت که در هر نهادی امکان رخ دادن دارد، راه بسته نخواهد بود و اسلام برای چنین مواقعی نیز سازوکارهای خاص خود را دارد که قصد ورود ندارم.
اما سوالی که ممکن است در موارد مشابه تکرار شود این است که آیا قوانینی که اسلام برای مناسبات فردی و اجتماعی وضع کرده است، می تواند اعتبار خود را در طول زمان حفظ کند یا مانند سایر قوانین و روشهای بشری محدود به زمانه خود است. چالشی که من از آن به «پارادوکس حقیقت و واقعیت» یاد می کنم.
مسعود ده نمکی در صفحه شخصی اینستاگرامش نوشت: «روشنفکر نما ها دستشان برسد همه را اخراج می کنند. از منظر آنها هر که با ما نیست بر ماست. شعار انها زنده باد مخالف من است اما باورشان مرده باد مخالف من! عدم تحمل مخالف یعنی همین دو قطبی سازی. .فقط برای چند رای بیشتر در زمان اکران اخراجی ها 3 هم همین کار را کردند تا مردم را به جان هم بیاندازند .
امیر اصفهانی در صفحه فیسبوک خود مطلب زیر را منتشر کرده است. شخصا تجربه های گوناگونی اخیرا از میل به تعامل و هم بستگی بین افراد مختلف دیده ام. بسیار خوشحال کننده و امید بخش است!
"خیلی از ما به دلیل شرایط سالهای اخیر فرهنگ دشمنی رو جایگزین رقابت کرده ایم و به رقبای سیاسی خودمون به چشم دشمن نگاه میکنیم. شاید
همانطور که می دانید بحث خانم نیلوفر اردلان فوتبالیست تیم ملی بانوان ایران که با مخالفت همسرش از شرکت در مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی محروم شده است بحث داغ این روز هاست. ظاهرا همسر ایشان با عدم تمایل به تمدید پاسپورت خانم اردلان مانع از حضور او در این مسابقات شده است. خانم اردلان سابقه طولانی در فوتبال زنان دارد و کاپیتان تیم ملی است. همسر ایشان دلیل مخالفتش را این گونه عنوان کرده است که نمی خواهد پسرشان برای روز اول مدرسه کنار مادرش نباشد. من نه منتقد دلیل ایشان هستم و نه منتقد این که چرا ایشان از حق قانونی خود استفاده کرده است. موضوع در این جا درستی یا غلط بودن استدلال همسر ایشان نیست.
من نمی فهمم چرا قانون گذار چنین حقی را برای ایشان قائل شده است؟ چه منطقی حکم می کند که زن نمی تواند در مورد خروجش از کشور، خودش مستقلا تصمیم گیری و عمل کند و باید از همسر یا پدرش اجازه بگیرد؟ بسیاری در این روزها از داستان ها و مشکلاتی که این روش به همراه دارد سخن گفته اند.
من این را نمونه ای از تبعیض نسبت به زنان می دانم. شاید این مسئله مشکل بخش محدودی
