برنامه پرگار- با موضوع ساواک

برنامه پرگار با موضوع ساواک قسمت دوم را دیدم... با حضور احمد فراستی (از مدیران ارشد اداره سوم ساواک)، عرفان قانعی فرد (پژوهشگر تاریخی)، سعید شاهسوندی و  مصطفی مدنی (هر دو زندانی سیاسی در زمان شاه و جمهوری اسلامی)

برنامه نکات جالبی داشت از جمله رویارویی مردانی که در گذشته دشمن یکدیگر بودند، توجیهاتی که آقای فراستی در مورد ساواک داشت، فردی که سعی می کرد خود را پژوهشگر بی طرف و حرفه ای جا بزند، افسوس افراد از آن که ایکاش چهل سال پیش باهم می توانستند بنشینند و این گونه گفتگو کنند، تجربه زندانی سیاسی هم در زمان و هم در ج. ا و بیان این موضوع که زندان در ج.ا به مراتب سخت تر از زمان شاه بود چراکه دیدگاه ایدئولوژیک ج.ا دست حاکمیت را برای هرگونه اعمال فشاری نه تنها بر خودشان بلکه بر خانواده و نزدیکانشان باز می گذاشت.

دیدن دست های لرزان مصطفی مدنی که سعی در اثبات حرف های خود داشت در مقابل پوزخندهای احمد فراستی و توجیهاتش بسیار ناراحت کننده بود.

نهضت آزادی و قطعنامه ۵۹۸

...چند روز پس از قبول قطعنامه ۵۹۸ و آتش بس از طرف ایران در ۲۷ تیرماه ۱۳۶۷، و بعدتر انتشار پیام مهم آیت‌الله خمینی، نهضت آزادی ایران در بیانیه‌ای ضمن انتقاد از زمان پذیرش قطعنامه، و با تاکید بر این نکته که پذیرش قطعنامه‌ی مزبور "تأمین‌کننده‌ی تمامی منافع کشورمان نیست"، درعین‌حال اعلام کرد: "جلوی ضرر هرجا گرفته شود منفعت است."
مهندس بازرگان و همفکرانش که از چند سال

نیم نگاهی به بحران آب

بحران آب مدت هاست که من را نگران کرده است. مرتبا چه از داخل ایران و چه از خارج ایران گزارش های نگران کننده ای از وضعیت پیش روی ایران به گوش می رسد. این روند یک روند درازمدت بوده است و متاسفانه حاکمیت به آن توجه نکرده است و حال که به مرحله ای رسیدیم که عوارض آن به بروز رسیده است همچنان سیاست گذاران به آن بی توجه هستند.

متن زیر اما حاکی از آن است که جمهوری اسلامی در برنامه ششم توسعه ابلاغیه رهبری هیچ توجهی به محیط زیست ندارد.

ماجرای دفاع جانانه ظریف از سپاه در مذاکرات

لینک اصلی خبر را از اینجا ببینید
جمله حماسی وزیر خارجه کشورمان در مواجه با زیاده خواهی طرف مقابل و اظهارنظر فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در مذاکرات اخیر در وین مبنی بر این که "هیچ گاه یک ایرانی را تهدید نکنید" تاثیر زیادی در غرور ملی ایرانیان به جای گذاشت و شاید تا سال های دور در حافظه تاریخی ملت ایران باقی بماند.

در روزهای اخیر و پس از دستیابی ایران و 1+5 به برنامه جامع اقدام مشترک در وین شاهد هستیم که برخی درپی القاء دوگانگی میان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و تیم مذاکره کننده هسته ای هستند.

یک منبع آگاه نزدیک به تیم مذاکره کننده در پاسخ به سوال ایسنا که در مذاکرات تاکنون نامی از سپاه پاسداران به میان آمده است یا خیر؟ و واکنش هیات مذاکره کننده به این سخنان احتمالی چه بوده است؟ گفت: ظریف بارها در مذاکرات، چه در گفت وگوهای خصوصی با جان کری و چه در یکی از جلسات وزیران خارجه 1+5 به ویژه در دور آخر،حمایت های شدید و قاطعی از سپاه انجام داده است.

وی ادامه داد: ظریف در پاسخ به اظهارات برخی وزیران خارجه غربی در یکی از آخرین جلسات با 1+5 در وین گفت: «شما می دانید درباره چه کسانی صحبت می کنید؟ می دانید مردم ایران از سپاه به دلیل رشادت ها و فداکاری هایشان برای دفاع از میهن شان در برابر تجاوز صدام همواره سپاسگزارند؟ زمانی که همه نوع سلاح در اختیار صدام متجاوز بود و همه راه های دسترسی ایران به سلاح را دولت های شما بسته بودند، جوانان سپاهی با شهادت و ایثار از کشور دفاع کردند. مردم ما قدردان آنها هستند و به مصلحت خود شماست که به عنوان مخالف سپاه به مردم ایران معرفی نشوید.»

نگاهی بر آمار

اخیرا معاون وزیر بهداشت به ارائه جدیدترین آمارها در برخی حوزه های سلامت پرداخته است. می توانید آمار را از این جا دریافت کنید.

یک آمار تامل برانگیز، مصرف سالیانه 420 میلیون لیتر مشروبات الکی در ایران است. با کمی محاسبه مصرف سرانه هر ایرانی 5.6 لیتر می شود. برای مقایسه آمار مصرف سرانه الکل در بعضی از کشورها را قرار دادم(لینک منبع):
مصرف سرانه(کل جمعیت):
استونی و اتریش(بالاترین مصرف سرانه): 12.3 لیتر
آلمان: 11 لیتر
انگلستان: 10 لیتر
آمریکا: 8.6 لیتر
کانادا: 8 لیتر
ژاپن:7.3 لیتر
ایتالیا: 6.9لیتر
مکزیک:5.1لیتر
اسرائیل: 2.4لیتر
ترکیه:1.6 لیتر

اگر صرفا جمعیت بالای 15 سال را محاسبه کنیم به رقم 7.3 لیتر برای هر نفر ایرانی می رسیم. در اینصورت

عدم رابطه در مقابل تعامل با آمریکا؟

بی بی سی مقاله جالبی در مورد تفاوت دیدگاه رهبری و آقای ظریف در مورد نحوه تعامل با آمریکا گذاشته است. متن مقاله را در اینجا ببینید.

"رابطه با آمریکا یا هر کشور دیگری "ابزار" است و باید در جهت منافع ملی به کار گرفته شود؛ رابطه با امریکا به قول فقها: نه واجب است نه حرام. بنده به دلایل متعدد معتقدم که ما از تعامل مستقیم کم تر ضرر می بینیم، چون واسطه ها چه دولتی و چه شخصی نه صداقت دارند و نه مسائل ما را به درستی می فهمند و نه پیام ها را درست منتقل می کنند ، انباشت برخوردهای منفی حل نشده از کودتای 28 مرداد تا لانه جاسوسی و از حمایت آمریکا از عراق تا موضوع هسته ای، برداشت های اشتباه، سوتفاهمات ناشی از تعاملات غیر مستقیم، مهم ترین عوامل بی اعتمادی و تقابل است، روابط ایران و آمریکا نیازمند یک پارادایم جدید است، طرفین خواسته ها، نگرانی ها و دیدگاه های خود از طرف دیگر را مشخص کنند؛ این اقدام قبل از اینکه دوجانبه باشد یک اقدام داخلی است هر یک از طرف ها باید در محیط های تصمیم گیری خود مثل: شورای امنیت ملی یا نهاد رهبری، تصویر روشنی که از مشکلات با طرف مقابل دارند و راه حل های آن ایجاد کنند."

به نقل از کتاب"آقای سفیر-گفتگو با محمد جواد ظریف" نوشته محمد مهدی راجی

پوستری تأمل برانگیز

البته بشخصه این چرخش تاکتیکی دولت رو در صورت وقوع، طبیعی می دونم ولی باید اذعان کنیم که مانور دادن بیش از حد روی رفع تحریمها برای شکوفایی اقتصاد، ضمن اینکه بعد از توافق ما رو قهرا برای مهار توقعات مردم به چرخش موضع وا می داره، باعث انحراف نگاه ما نسبت به تمرکز بر داخل هم خواهد شد.

برای شادی نباید عجله کرد

آنچه می بایست باعث خوشحالی باشد زحمات طاقت فرسای تیم مذاکره کننده و دولت محترم برای پیروزی دیپلماتیک در عرصه این مذاکرات است که بسیار هم قابل تقدیر است.

من هم به سهم خودم از این تلاش مدبرانه و شجاعانه تقدیر می کنم و خوشحالم.

اما با بررسی متن توافق (که این روزها به خاطر حاکم شدن فضای احساسی بر کشور کمتر مورد توجه قرار می گیرد) می توان دریافت که این توافق تضمین محکمی برای اجرای تعهدات غرب به دست نمی دهد.

فی المثال کافیست به پروسه بازگرداندن تحریمها دقت بیشتری کنیم تا دریابیم هر کدام از این شش کشور هر زمان که اراده کنند می توانند با مطرح کردن شبهه خود در شورای امنیت آن هم به صورت معکوس (یعنی بررسی لغو لغو تحریم و نه احیای دوباره تحریم) پرونده را دوباره به جریان بیندازند. ناپایداری این مسأله با در نظر گرفتن حق وتو پررنگ تر هم می شود.

در نظری که ذیل عنوان مطلب دوست عزیزم آرش گذاشتم هم بیان کردم که پیش بینی من این است که این چرخش استراتژیک اتفاق نخواهد افتاد، چرا که ماهیت انقلاب ما حمایت از مظلوم و مبارزه با استکبار و زیاده خواهی هاست و غرب هم بعد از نا امید شدن از رخ دادن چنین تغییری حتی همین توافق هسته ای را هم نقض خواهد کرد.

اگر من جای آرش بودم عنوان مطلب را می گذاشتم «چرخش ماهیت یا تغییر در رفتار» چرا که معتقدم هدف نهایی غرب تغییر اهداف جمهوری اسلامی است و نه صرف استراتژی رسیدن به اهداف. بنابراین نمی توان خوش بین بود که در صورت ناکامی در رسیدن به این منظور، همچنان بر تعهدات خود در قبال ایران پایبند بماند.

اما چیزی که من را بیشتر نگران می کند این است که ما بازی رسانه ای را بعد از نقض توافق ببازیم و به جامعه جهانی اینطور قبولانده شود که علت نقض توافق، عدم اجرای تعهدات توسط ایران است...

چرخش استراتژیک یا تغییر در تاکتیک؟

پس از توافق وین در مورد برنامه هسته ای ایران، موافقان و مخالفان در کشورهای درگیر مذاکرات بویژه در ایران و آمریکا شروع به بحث پیرامون آن کردند. یکی از موارد کلیدی این مباحثات پیرامون این مسئله است که آیا این توافق منجر به تغییر بنیادی در ایران و سیاست هایش خواهد شد و یا خیر.

یکی از مسائل محوری در سخنان اخیر رهبری حول همین موضوع بوده است که گفته است ما تغییری در سیاست های دیگر خود در خاورمیانه نخواهیم داد. مثال دیگر بحث جنجالی احمد سلامتیان و مهدی خلجی روی رفتار ایران پس از توافق بود. لینک ویدیوی مباحثه آنان را در بی بی سی می توانید در اینجا ببینید.

مقاله تلگراف نیز در ارتباط با این موضوع بود. اصل مقاله در اینجا و ترجمه فارسی آن را در الف ببینید. تلگراف به شدت به توافق منعقد شده می تازد تا جایی که معتقد است اوباما در پذیرش این توافق حماقت از خود نشان داده است. در اینجا نیز بحث محوری

پیرامون آزادی بیان یا بیان آزادی

در نظر من آزادی بیان باید در یک جامعه بدون هیچ محدودیتی اعمال گردد و تنها قید آن سلب کردن آزادی بیان دیگران خواهد بود. در ابتدای نوشته، ترجیح می دهم تا حد زیادی موقعیت خود را نسبت به سوالات خوب مطرح شده در نوشته میثم روشن کنم. آیا می توان به هر روشی تفکر و فردی را مورد نقد قرار داد؟ بله، آیا هرکسی می تواند نقد کننده یک تفکر باشد ؟ بله، آیا از هر رسانه و تریبونی می توان یک موضوع خاص را مطرح کرد؟ بله، آیا امکان دفاع به طرف مقابل باید داده شود؟ بله.

در کمال تعجب متوجه شدم که درآمریکا از اصطلاحاتی که ما در ایران مرتبا تکرار می کنیم خبری نیست مانند: نقد سازنده، نقد با پرهیز از توهین، نقد بدون تخریب، آزادی بیان با صدها قید مانند آنها که در نوشته میثم بیان شده است وعباراتی نظیر این ها. تعریف ساده ولی مفید از آزادی بیان آن است که فرد برود بر سر میدان شهر و هرچه دلش خواست بگوید و کسی نیز جلوی او را نگیرد، آزارش ندهد، زندانش نکند و یا او را نکشد. اما نکته عجیب تر آن که آیا در جامعه آمریکا هر روز صبح همه به میدان شهر می روند و مشغول نقد کردن کل مسائل جامعه هستند؟ پاسخ خیر است، آیا بصورت عمومی، در آمریکا افراد هر روز به هر روشی که بخواهند تفکر و فرد مقابل را نقد می کنند؟ پاسخ خیر است، آیا افراد در نقدهای خود دائما مشغول توهین کردن و بی اخلاقی به یکدیگر هستند؟ مجددا پاسخ خیر است. آیا از هر رسانه و تریبونی در جهت استفاده از آزادی بیان استفاده می کنند؟ باز هم پاسخ خیر است. این در حالی است که در مورد تمام مصادیق فوق مثال هایی را به عینه دیده ام که رخ داده است و رخ می دهد به این معنی که امکان بروز و ظهور آنها در جامعه آمریکا وجود دارد ولی  این گونه نیست که همواره در حال رخ دادن باشد. این دو موضوع یعنی آزادی جامعه برای نقد هر مسئله و به هر شکل و مقایسه آن با وضع موجود جوامعی مانند آمریکا چگونه قابل توجیه است؟